R   E   C   E   N   T

Het is een vreemde gewaarwording -vreemd eerder dan pijnlijk- om plotseling, zonder waarschuwing eigenlijk zonder dat je het zag aankomen, te beseffen dat je leven voorbij is. Je bent er nog, in een toestand van al dan niet ernstige neergang, je klampt je vast, je geestelijke vermogens zijn intact, maar passen niet meer bij de mode van de dag. Je bent onbruikbaar geworden, je bent plots een vreemdeling binnen het culturele leven waarin je eens de voorganger was, maar dat je in zijn huidige manifestaties niet meer verwondt of choqueert, integendeel, alles lijkt leeg en futiel'.

Dat schreef Robert de Montesquiou (1855-1921) in zijn memoires. Hij was toen vijfenzestig. Het gevoel van een 'voltooid leven' is dus niet iets waar ouderen recentelijk last van beginnen te krijgen. Montesquiou was kinderloos. waarschijnlijk heeft dat in niet geringe mate bijgedragen aan zijn gevoel van leegheid. Een mensenleven draait om welzijn, gezond zijn en onder anderen zijn. Die samenhang is het sterkst tussen ouders/opvoeders en kinderen. Het gevaar van tergende leegte dreigt dus eerder bij mensen die kinderloos door het leven zijn gegaan en nog gaan. De laatste jaren kom ik regelmatig in zorginstellingen en ik hoor dan vaak van bewoners dat (klein)kinderen een belangrijke reden zijn om nog even door te gaan met ademhalen. Toch, ook als er nog wel nazaten zijn, is het leven niet bepaald rimpelloos. Ze wonen lang niet altijd in de buurt. En hoeveel ouders zijn er niet gebrouilleerd geraakt met hun kinderen, met als gevolg dat ze hun kleinkinderen ook niet meer (mogen) zien? Op oudere leeftijd is het dagelijks bestaan niet zelden verworden tot een worsteling. Hoe langer je leeft, hoe groter de kans op een depressie (zie mijn artikel over dr. Swaab). Goed zien en horen kan problematisch woirden, en het bijbenen van maatschappelijke ontwikkelingen levert steeds vaker problemen op. Eerst moet je een cursus volgen om via het computerscherm je administratie bij te houden en je rekeningen te betalen, en dan weer een vervolgcursus volgen omdat het dan ineens met een app moet. Dat lukt pas met hulp van een schrandere kleinzoon of kleindochter. Die er dus niet vanzelfsprekend zijn. In zorginstellingen hebben de medewerkers vaak geen tijd om zich met dat aspect van het menselijk bestaan bezig te houden. Alle wegen leiden niet alleen naar Rome maar ook naar de dood. Het laatste stukje van die weg verloopt met horten en stoten en soms met versperringen. Kalm en dankbaar voor het leven dat je mocht leiden inslapen, die laatste stap zou menigeen (en niet alleen ouderen) graag zetten. De overheid worstelt echter nog steeds met de vraag hoe dit op zachte- en gepaste wijze dient te geschieden. Een pil 'gewoon' uit de schappen van Jumbo of AH halen, wordt terecht nooit realiteit. Pia Dijkstra deed als Tweede Kamerlid van D66 een dappere poging om een regeling te bedenken voor vrijwillige euthanasie, maar als minister van Volksgezondheid doet ze er vooralsnog het zwijgen toe. Van het nieuwe kabinet, als dat er ooit komt, hoeven we op dit gebied niets te verwachten. Euthanasie is zelfs geen gespreksonderwerp bij de kabinetsformatie. Op dit moment staat een groepje mensen terecht voor hulp bij zelfdoding. Ze gebruikten daarvoor ongeoorloofde middelen. Maar welke middelen komen voor 'mensen met een voltooid leven' dan wel wettig binnen bereik? Te triest voor woorden dat de samenleving daar nog steeds geen antwoord op gevonden heeft!                

          Het heeft even geduurd, maar afgelopen zondag heb ik dan eindelijk de aflevering van 'Bij van Duin op de Achterbank' met Freek de Jonge teruggezien. Twee grotere tegenpolen zijn nauwelijks denkbaar. Toch passen ze uitstekend bij elkaar. In een geanimeerd gesprek laten ze en passant fragmenten uit shows van Toon Hermans, Danny Kaye (heeft wel wat weg van André zoals hij nu is), Herman Finkers, Michiel Romeyn, Eric Koller en Meneer Wijdbeens (laatste komische creatie van André) de revue passeren. Zelden zal een autoritje door de stad Groningen (met Freek in een dubbelrol achter het stuur) zo leuk en ontspannend zijn verlopen. Het was net 'Bomans en Sonneveld achter de piano', maar dan een klein tikkeltje anders. Ik ben benieuwd of er inmiddels plannen bestaan om dit concept te verplaatsen van de achterbank naar het theaterpodium. Twee van de allergrootste theaterfenomenen in één show gevuld met fragmenten, (live gezongen) liedjes en onderhoudende, verbindende gesprekjes. Menig theaterliefhebber zou die combinatie graag eens willen ervaren. Zeker als ze ook nog eens vragen mogen stellen aan het gelegenheidsduo. Van Duin is inmiddels 77 en de Jonge 80, ruim 150 jaar theaterervaring levert gebundeld ongetwijfeld een prachtige voorstelling op. Volle zalen verzekerd.

 'VAN DE ACHTERBANK NAAR HET PODIUM". Ik kijk er naar uit.                

          Biljartteam De Gewiekste Balgoochelaars, verbonden aan Huize Wiekendael, reist binnenkort af naar Gent. Een bezoek aan de burcht Gravensteen, de grootste historische trekpleister in de woonplaats van schrijver Herman Brusselmans, staat uiteraard ook op het programma. De burcht is iedere dag van de week geopend van 10.00 tot 18.00 uur. De toegangsprijs bedraagt 13 euro, kinderen onder twaalf jaar mogen gratis naar binnen.

Een bezoek aan de mystieke burcht ‘Het Gravensteen’ kan niet ontbreken op onze to-dolijst tijdens deze stedentrip in Gent. Deze belangrijke bezienswaardigheid in Gent is een burcht met een zeer bewogen geschiedenis, nauw verweven met de complexe en vaak woelige politieke en sociale historiek van de stad. Het is de enige overgebleven middeleeuwse waterburcht met een vrijwel intact verdedigingssysteem in Vlaanderen. Een bezoek aan het Gravensteen geeft een volledig beeld van de riddercultuur in de 12de eeuw. Het poortgebouw, de walmuur, de donjon, de grafelijke residentie en de paardenstallen zijn toegankelijk voor bezoekers.

In het Gravensteen vind je een unieke verzameling foltertuigen. De vroegere voorraadkamer herbergt de foltertuigen die er worden tentoongesteld in een suggestief ‘kabinet van de beul’. In de audiëntiezaal kun je de collectie gerechtsvoorwerpen bekijken. Het Gravensteen huisvest ook heel wat culturele activiteiten, evenementen en activiteiten onder meer tijdens de Gentse Feesten. Veel trouwlustige Gentenaren kiezen deze locatie om hier hun ja-woord te geven.

Zijn geschiedenis gaat terug tot de Romeinse bezetting, toen er op de zandbank in de Leie al een eerste nederzetting was. Na een korte doortocht van plunderende Vikings bouwden de Graven van Vlaanderen de eerder gebouwde houten constructies in de middeleeuwen om tot een donjon (woontoren) met een volledige stenen omheining, compleet met 24 torens. Het imposante gebouw stond, met zijn militaire architectuur, symbool voor de grafelijke macht in het woelige Gent.

Beleef je een bezoek aan het Gravensteen graag met een vleugje humor? De audiotour, ingesproken door de Vlaamse comedian Wouter Deprez, neemt je mee op ontdekkingstocht in en rond de burcht. Hij vertelt je de geschiedenis, doorspekt met grappige anekdotes en meeslepende riddergevechten op de achtergrond. Misschien hoor je wel verhalen die zelfs Gentenaars nog nooit eerder hoorden! De comedy tour is er ook voor mensen met een auditieve beperking. Een visioguide in Vlaamse of internationale gebarentaal neemt je mee door het kasteel. Vraag je tablet met 18 videofragmenten in de shop van het Gravensteen, die is inbegrepen in de toegangsprijs. De biljartbalgoochelaars uit Roosendaal zullen zich ongetwijfeld prima vermaken in deze burcht.

Een kort historisch overzicht: Het Gravensteen dankt haar bestaan aan de graven van Vlaanderen. Om zich te beschermen tegen aanvallen van buitenaf, bouwt graaf Boudewijn II in de negende eeuw op alle strategische plaatsen in zijn rijk versterkingen. Zijn zoon, Arnulf I, zet zijn werk verder en bouwt een vesting in Gent op de plek waar nu het Gravensteen staat.

In de elfde eeuw wordt het houten bouwwerk vervangen door een luxueuze residentie in kostbare Doornikse kalksteen. De omliggende houten bijgebouwen zijn stapelhuizen waar de opbrengsten van het (grafelijk) domein uit de omliggende streek worden gecentraliseerd en bewerkt door gespecialiseerde ambachtslieden. In de daaropvolgende eeuw wordt het kasteel een mottekasteel. Rond het gebouw komt er een ophoging van ongeveer 3m. Wat vroeger de eerste verdieping was, wordt dus het gelijkvloers. Er komt ook een stenen omwalling. Een poortgebouw scheidt het opperhof voortaan van het voorhof dat we nu kennen als het Sint-Veerleplein.

In de twaalfde eeuw verwerft Diederik van de Elzas de grafelijke troon. Tijdens zijn regering, en later die van zijn zoon Filips, worden de Vlaamse steden, en vooral Gent en Brugge, belangrijke pionnen op de politieke landkaart van het graafschap Vlaanderen.

Dankzij zijn wolverwerkende nijverheid, groeit Gent in die periode uit tot een welvarende stad. De rijke handelaars wonen er voortaan in luxueuze stenen huizen van Doornikse kalksteen. Het is hun manier om te etaleren hoe belangrijk ze zijn. Als antwoord op deze ‘Stenen’ geeft Filips van de Elzas bij zijn thuiskomst van zijn eerste kruistocht, onmiddellijk de opdracht om de grafelijke burcht te verbouwen tot een imposant stenen kasteel om - volgens een eigentijdse kroniek – ‘de hoogmoed van de Gentenaren in de tomen.’

Filips laat de motte dus verhogen en verbreden. Het centrale gebouw wordt een enorme donjon van wel dertig meter hoog, die ook binnenin wordt aangepakt. Rond het opperhof komt een muur met 24 erkertorentjes en een vooruitspringend poortgebouw, waar nu nog het volgende opschrift te lezen is: ‘In het jaar van de menswording 1180 deed Filips, graaf van Vlaanderen en van Vermandois, zoon van graaf Diederik en van Sibylla, dit kasteel bouwen’. Om een veelkleurige architectuur met een rijkere uitstraling te bekomen, worden verschillende steensoorten gebruikt. De versiering blijft voor de rest beperkt. De opbouw van de burcht doet denken aan het befaamde Crac des Chevaliers, de beroemde burcht in Noord-Syrië die onlosmakelijk verbonden is met de kruistochten. Misschien deed Filips daar wel inspiratie op.

Het Gravensteen is nooit een voltijdse residentie. Enkel wanneer de grafelijke hofhouding in Gent is, verblijft ze er. De stad is sowieso niet echt de lievelingsverblijfplaats van de graaf. Daarvoor zijn de Gentenaars te opstandig. De burcht is dus eigenlijk vooral het bestuurlijk centrum van het graafschap. De grafelijke administratie is er gevestigd en men spreekt er recht.

Vanaf de veertiende eeuw wordt het Gravensteen het epicentrum van het recht in Vlaanderen. De Raad van Vlaanderen dat o.m. bevoegd is voor zware feiten en majesteitsschennis en dienst doet als hof van beroep vestigt er zich. In de zeventiende eeuw zijn er vier verschillende rechtbanken actief in het kasteel.

Naast gerechtshof, wordt het Gravensteen ook gevangenis. De halfondergrondse cellen die er zijn in ondergebracht, zijn vochtig en tochtig en vooral ’s winters erg koud. Vooral de ondergrondse kerkers worden gevreesd. En natuurlijk ook de folteringen. Hoewel de rechtsprocedure van tortuur in de vroege Middeleeuwen een stille dood is gestorven, voert men die ten tijde van de Raad van Vlaanderen opnieuw in. Vanaf de vijftiende eeuw wordt foltering of ‘scherpe examinatie’, zoals geselen en het uitrekken van ledematen, opnieuw gemeengoed.

Wanneer het gerechtshof in de achttiende eeuw verhuist, komt het gebouw onder de veilinghamer terecht. De opbrengst moet respectievelijk de Oostenrijkse en de Franse staatskas spijzen.

Architect Jean-Denis Brismaille koopt het eerste lot. Naast de toegangspoort van het Gravensteen komt een directeurswoning waar hij zelf intrekt. De burcht vormt hij om tot een industrieel complex waar zich katoenspinnerijen en een metaalconstructieatelier vestigen. Op het vrij liggend terrein van de burcht bouwt hij een beluik waar een vijftigtal arbeidersgezinnen onderdak vinden. Het tweede lot wordt eigendom van Ferdinand Jan Heyndrickx, industrieel en schoonbroer van Lieven Bauwens. Ook hij start met een katoenspinnerij.

In die periode verschilt het kasteel qua uitzicht weinig van andere typische Gentse arbeiderswijken. Enkel de oude toegangspoort herinnert aan het middeleeuwse verleden. Het Gravensteen staat voortaan bekend als de Cité Hulin, naar de schoonzoon van Jean-Denis Brismaille die dan eigenaar is van de meeste huizen in het Gravensteen.

Op het einde van de negentiende eeuw verhuizen de bedrijven naar de rand van de stad. Men wil het vervallen gebouw slopen en verkopen als bouwgrond. Gelukkig is er geen interesse voor het project en begint het Gentse stadsbestuur samen met de Belgische staat de site in verschillende fases terug te kopen uit particulier bezit. Bij de daaropvolgende restauratie, kiest architect Jozef De Waele voor een romantische interpretatie van het kasteel van Filips van de Elzas. Vanaf 1907 is het Gravensteen publiek toegankelijk. De Wereldtentoonstelling in 1913 betekent voor het Gravensteen het begin van haar reputatie als grootste toeristische trekpleister van Gent.              

          Zoals bekend kreeg ik op mijn sollicitatie naar de functie van burgemeester van de gemeente Roosendaal als reactie uit het Provinciehuis in Den Bosch telefonisch het volgende te horen: 'Het spijt mij dit te moeten mededelen, maar u hebt uw leeftijd tegen. De wet schrijft voor dat een burgemeester op zijn 70e moet aftreden en aangezien een burgemeester geacht wordt minstens een termijn van zes jaar uit te dienen, komt u met uw bijna 67 jaar niet meer in aanmerking. Vier jaar geleden toen u eveneens op deze functie solliciteerde speelde dit aspect geen rol. We hebben u toen uitgenodigd voor twee gesprekken in het Provinciehuis, een met toenmalig Commissaris der Koning Wim van der Donk en met mij de secretaris. Ik herinner me die ontmoeting als zeer levendig, bemoedigend en aangenaam, de commissaris dacht er ook zo over, maar uiteindelijk viel de keuze in overleg met de afvaardiging van het gemeentebestuur op Han van Midden, die nu eenmaal betere papieren had', aldus de secretaris.

Het klonk lovend, maar ik stond wel met lege handen en Roosendaal werd mijn inziens ten onterecht de mogelijkheid van een burgemeester uit de eigen gelederen ontnomen. Sinds de heer Freijters is dat niet meer voorgekomen. De leeftijdsgrens van zeventig is natuurlijk niet meer van deze tijd -deze beperking geldt niet voor een Tweede Kamerlid, een Eerste Kamerlid, een minister, een staatssecretaris en een premier en al helemaal niet voor een Amerikaanse president waar twee bejaarde heren gaan uitmaken wie in 2025 het hoogste ambt aldaar mag gaan bekleden. Na ampele overwegingen besloot ik daarom deze kwestie voor te leggen aan het College van de Rechten van de Mens die daarop positief heeft gereageerd. Zie onderstaand.

Bedankt voor uw bericht aan het College voor de Rechten van de Mens (hierna: College). Uw bericht wordt (anoniem) geregistreerd. In uw bericht geeft u aan dat u gesolliciteerd had voor de functie van burgemeester maar dat u niet bent aangenomen vanwege uw leeftijd. Wat een vervelende situatie. Hieronder licht ik de wet toe en wat het College voor u zou kunnen betekenen.

Leeftijdsdiscriminatie

Het College is een nationaal mensenrechteninstituut en heeft de bevoegdheid om individuele klachten over discriminatie te toetsen aan de gelijke behandelingswetgeving. De Wet gelijke behandeling op grond van leeftijd bij de arbeid (WGBL) verbiedt leeftijdsdiscriminatie op de arbeidsmarkt, waaronder bij de werving en selectie. Er kan sprake zijn van discriminatie als een afwijzing voor een functie verband houdt met uw leeftijd. Meer informatie over discriminatie kunt u hier vinden.

Een voorbeeld van een eerder oordeel over leeftijdsdiscriminatie ten aanzien van het aangaan van een arbeidsverhouding.

In dit oordeel van het College ging het over een 46-jarige man die werd benaderd door een recruiter omdat zij trainees zocht. Nog voor het tot een telefonisch kennismakingsgesprek komt, vraagt de recruiter naar de leeftijd van de man. De recruiter geeft aan dat de man niet geschikt is voor het traineeship. De reden die de recruiter hierbij gaf was dat de sollicitant door zijn leeftijd niet zou aansluiten bij de doelgroep van het traineeship. Als gevolg hiervan werd de man anders behandeld dan anderen op basis van leeftijdscriteria. Ook motiveerde het bedrijf geen goede reden voor het gemaakte onderscheid. Daarom oordeelde het College dat er sprake was van discriminatie op grond van leeftijd bij de werving en selectie, zie overweging 6.3 t/m 6.

Een voorbeeld van ontslag bij het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd

In een andere zaak kwam het College tot het oordeel dat er geen sprake was van verboden onderscheid bij het beëindigen van de arbeidsrelatie, omdat iemand de pensioengerechtigde leeftijd bereikt had. Dit leeftijdsonderscheid valt onder de uitzondering van artikel 7, eerste lid, onderdeel b, WGBL, en is daarom niet verboden. In dat geval was er dus geen discriminatie. U kunt die zaak hier teruglezen. Datzelfde geldt voor dit voorbeeld.

Omdat u nog niet de pensioengerechtigde leeftijd hebt bereikt, is uw situatie net anders dan de bovengenoemde voorbeelden.

Wat kunt u doen?

U kunt een klacht indienen bij het College

Of er in deze situatie sprake is van discriminatie, kan het College beoordelen in een (kosteloze) klachtenprocedure. In deze procedure beoordeelt het College de klacht in een schriftelijk onderzoek en een onderzoek ter zitting waarbij hoor en wederhoor wordt toegepast. Meer informatie over de klachtenprocedure kunt u hier vinden. Om een klachtenprocedure in gang te zetten, kunt u hier het klachtenformulier invullen door te klikken op ‘’oordeel aanvragen’’. Op dit moment duurt het ongeveer 12 maanden tot het College een oordeel uitbrengt. Tot zover het College.

Overbodig te vermelden dat ik dit oordeel heb aangevraagd, al kan ik er gezien de lange wachttijd zelf niet meer van profiteren. Maar het kan wel helpen om een ongekende omissie in het wetboek recht te zetten. Dat zal mij toch de nodige voldoening geven als de klacht gegrond wordt verklaard. Ik heb goede hoop dat dit ook gebeurt.                

          Dat is voor mij ook nog even afwachten. Ik hoop wel dat De Kring deze keer met een programmaboek komt waarin alle voorstellingen op volgorde worden afgedrukt, ongeacht de disciplines waarbij steeds meer sprake is van schuivende panelen. De huidige theatergids is een nutteloos, onhandig document. De gemiddelde theaterbezoeker raadpleegt de gids om te zien wat er vandaag en de rest van de week te beleven valt in De Kring, waar hij/zij dan zijn agenda op kan afstemmen. Met dit boekje moet je eerst alle genres doorbladeren om daar inzicht in te krijgen. Wie doet dat? Ik vrees slechts een enkeling. Ik heb directeur/bestuurder Jan-Hein Sloesen regelmatig op het hart gedrukt om terug te vallen op het beproefde format: een theaterboekje met de voorstellingen op de juiste volgorde. Natuurlijk mag je er best een paar series uitlichten, moet zelfs, maar de programmering van pakweg september tot en met begin juni moet toch de leidraad zijn. Een reactie van directiewege is tot op heden helaas uitgebleven.

Een ander issue is een evenwichtige verdeling tussen grote- en kleine zaalproducties. Daar is de komende meimaand absoluut geen sprake van. De abonnementhouders op de kleine zaal

komen er zeer bekaaid vanaf, slechts vier voorstellingen telt hun abonnement dat toch al behoorlijk aan inflatie bloot heeft gestaan. Diverse producties zijn definitief geschrapt en daar is niets voor terug gekomen. Op dit manco heb ik Jan-Hein eveneens vaak gewezen en hem dringend verzocht er alsnog een aantal voorstellingen aan toe te voegen. Met wellicht als extra lokkertje de wervende tekst: EEN HELE KLEINE-ZAAL-RIJ ERBIJ IN MEI, waarbij ook wat extra financiële voordeeltjes te behalen zijn. De reactie laat zich raden: die kwam er niet.

Met nog een niet onbelangrijk punt sluit ik dit Pleijdooi. Ik hoop vurig dat ook de programmering als geheel wat evenwichtiger uitpakt. We zijn in de kleine zaal wel erg vaak geconfronteerd geweest met zogeheten cabarettalent dat absoluut nog niet podiumwaardig was, met ene Willie Wartaal als triest en arrogant dieptepunt. Laat die alsjeblieft nooit meer in de kleine zaal opduiken, want die kwelling mag je als directie je publiek niet aandoen. Jammer dat de bezoekers hun geld toen niet hebben terug gekregen, dat zou een passend gebaar zijn geweest. Genres als dans en toneel zijn helaas zwaar onvoldoende aan bod gekomen, terwijl er toch het nodige aanbod is op deze terreinen. De Kring kan uiteraard ook zelf iets organiseren. Roosendaal telt tal van dans- en toneelverenigingen. Biedt de dansers eens een podium aan voor een heuse (gezamenlijke) battle en creeër voor het toneel een festival waar niet zoals destijds bij de Blauwe Wimpel het accent ligt op het competitie-element, maar op samenwerking, zie het succesvolle TOL-project. De Kring moet niet alleen aanbieder zijn van podiumcultuur, maar zeker aan het begin en eind van het theaterseizoen ook als aanjager fungeren. Een puntje nog als slotakkoord: De Culturele Manifestatie (CuMa) dient zo snel mogelijk terug te keren naar De Kring. Dat zal dit jaar niet meer lukken, zet dus zwaar in op 2025! Het mooi zijn als het theaterseizoen 2025-2026 daarmee opent.

FOTO-ARCHIEF JAAP PLEIJ - Meer toneel en dans graag in de kleine zaal van De Kring het komende theaterseizoen. Op beide terreinen is er voldoende aanbod.                 

          Alsof het al niet erg genoeg is dat Angela de Jong bij zowat alle talkshowtafels aanschuift, was ze zaterdag ook nog eens -zoals haar vlees-noch-vis-krant AD het betitelde- de daverende verrassing in 'Make up your mind', het RTL-programma waarin (zelfbenoemde) bekende Nederlanders worden omgetoverd tot dragqueens. De tv-columniste van het AD en alle aangesloten regionale dagbladen was als Miss Ivana Say Something de mystery queen.

FOTO: Angela de Jong laat zich gewillig onder de Vandaag Inside-talkshowtafel praten door Johan Derksen. Als ze maar op de buis komt!         

          Een droom die uitkomt. Maar helaas kon de onlangs overleden klarinettist Harry Kirkels daar afgelopen zondagmiddag in de St. Josephkerk zelf geen getuige meer van zijn. Want wat zou hij trots geweest zijn op zijn twee grote muzikale liefdes, te weten het West-Brabants Symfonieorkest (WBSO) onder leiding van het jonge directietalent Simon de Paepe en de Concertharmonie van Muziekvereniging Roosendaal onder het toeziend oog en de dirigerende hand van Rob Sloekers (wiens eindexamenconcert ik destijds bijwoonde in Fidei et Arti in Oudenbosch).

Ondanks de concurrentie van het meer dan fraaie lentezonnetje besloten toch veel muziekliefhebbers op deze 7e april de gang te maken naar de jubilerende St. Josephkerk om getuige te zijn van een gratis concert geheel in de geest van Harry Kirkels. Het door deken Van Mierlo gerealiseerde kerkgebouw, dat gezien de geweldige akoestieke mogelijkheden ongetwijfeld nog eens omgetoverd wordt in een concertzaal a la de Londense Royal Albert Hall, bestaat in oktober 100 jaar en dat wordt nu al gevierd met tal van activiteiten. Het WBSO heeft voor 9 juni 'Muziek uit de Lage Landen' op het programma staan, op 20 oktober gevolgd door '100-jarig jubileum Sint Josephkerk'. Nadere invulling van deze activiteiten is mij op dit moment niet bekend.

Genoemde muziekliefhebbers kregen gelijk, de terrasgangers op de Markt hadden beter even kunnen wachten, want het was van een heerlijke klasse wat beide orkesten onder het duo Sloekers/DePaepe op het ad-hoc-podium creërden. Naast het bestaande programma, kreeg het publiek een bewerking van een werk van componist Robert Schumann (ik kon helaas niet verstaan om welk werk het ging) voorgeschoteld, door voorzitter Marianne Dekkers, betiteld als niet minder dan een wereldpremière. Daar viel natuurlijk niets op af te dingen, nooit en nergens anders was deze versie eerder te beluisteren.

De Concertharmonie opende het concert met Solas Ané (Yesterdays Joy) van Samuel R. Hazo, gevolgd door Symfonie no 2 (deel 1 en 2) van Marinus de Jong, uitgevoerd door het WBSO. Soliste Sophie Kirkels kwam in actie bij de Nocturne Tsjaikovski in een arrangement van Wil van der Beek. Het concert dat gelukkig geen nodeloze pauze kende, werd voortgezet met Fate of Gods van Steven Reineke, zo weggevoerd uit de bloedige, Griekse mytologie, maar dat volgens Sloekers toch een PLEIJDOOI bevat voor verbondenheid en waarin het thema 'overleven' centraal staat. Voor mij was dit mede gezien de krachtige, prachtige vertolking het hoogtepunt van het concert. Goh, wat is Robbie Sloekers in de loop der tijd in zijn presentatie vooruit gegaan. Ook dat was een leuke gewaarwording. Marjan Aukes excelleerde aansluitend op de dwarsfluit (bij dit instrument ga ik in gedachten altijd terug naar een legendarisch concert van Jethro Tull dat als klein jochie een enorme indruk op me maakte) in Concertino van Cecilew Chaminade. De uitsmijter mocht er ook wezen. De Concertharmonie bracht de Lion King van John Higgens weer tot leven. Wat heet, Sloekers liet de koning der leeuwen op ongekende wijze brullen. Hij vermeldde daarbij nog even dat hij net als ik als kind graag keek naar De Fabeltjeskrant, vooral vanwege de onderhuidse diepzinnigheid en boodschappen die in de korte verhaaltjes schuilgingen. De musicalwereld heeft daar in zijn visie op voortgeborduurd en dat resulteerde in mooie Nederlandse versies van bij voorbeeld deze Lion King. Wat mij betreft mogen het WBSO en de Concertharmonie heel snel op herhaling gaan met dit concert. Waarom niet als aangepast en wellicht uitgebreid zomers openluchtonderdeel van de feestelijkheden die in Burgerhout binnenkort op stapel staan, uitgevoerd op het kerkplein. 

FOTO: De Lion King had de eer om dit sfeervolle concert af te sluiten.